Lustrzana sala

Nie dawaj mi lustra

moja twarz jest zmartwiona

W białej sali duszy

wszystko szarzeje

Odbicia lęków śmieją się szyderczo

wytykając palcami

kolejne bicie zmęczonego serca

Stłuczone szkło

w czarnej tafli odbicie dobra...

Risa

 

Wiosenna dziewczyna

 Jesiennych barw ucieka czas,

 słotne nadchodzą poranki

 i kawy smak wśród pilnych spraw

 znów szybciej ucieka ze szklanki.

 Wiosenny wiatr wśród pąków gna,

 kwietne roznosząc melodie.

 Słowiczy śpiew wśród polnych drzew

 obwieszcza wszem życia ironię.

 Odeszły już chłodniejsze dni i lato puka do okna

 lecz ciągle ty i tylko ty

  w swym świecie zamknięta, samotna

 Kogo chcesz szukać wśród przeszłych dni

 gdy młodzian już stoi u progu.

 Nie pozwól by odszedł od otwartych drzwi

 lękając się duszy twej chłodu.

Neufratel

 

... eteryczna cisza

 Eteryczna cisza niepokój przyzywa.

 Niecierpliwość żąda przemilczanych słów

 Gdy z każdym oddechem zapał serc odpływa,

 z każdym dniem przeżytym więdnie zapach snów.

 Ukojenie niosą melancholii nuty,

 co pragnienia serca żałobą otacza.

 Dusza zaś wędruje dokąd nieść chcą buty

 tam gdzie w swej tułaczce życie krąg zatacza

 Bym powracał ciągle zdrów i pełen mocy.

 Niepomny za zawiść, nie ustając nocy

 w której mógłbym wzrastać w gorycz oraz butę.

 Raz zmiękczone serce na nowo przekute.

 By w nową wędrówkę ruszyć bladym świtem

 w pajęczynie ścieżek szukać co zakryte.

 Trwając w wiecznym tańcu ognia oraz lodu,

 karmić się się jej blaskiem i ginąc od chłodu.

 Nie pojmując wiele ponad to co czujesz,

 wkroczyć na tą drogę, której pożałujesz.

 Zbyt łatwo miłować gdy wiesz co cie czeka,

 jeszcze prościej wielbić, gdy wielbisz z daleka.

 Lecz czy prawdą jest to w co się wierzy skrycie?

 Czy też to co czynisz, czym wypełniasz życie?

Neufratel