Do ojca

Jestem twardy, choć skreśliłeś moją kartę.

Nawet nie wiesz ile moje życie było warte.

Porzuciłeś mnie, gdy miałem kilka lat.

Nie wiesz? Wtedy się zawalił dla mnie świat.

Jeszcze byłem bardzo słaby.

Stąd w mym sercu krwawe ślady.

Czemu tam gdzieś z boku stałeś?

Może Ty się tylko bałeś?

Nie, to nie był zwykły lęk.

Olałeś mnie i w tym tkwi sęk.

Myślisz – szkoda, nie zabiły.

Wiesz, co? Dzięki! Żyć uczyły.

Dzięki Tobie wiem już jedno

Nie chcę jak Ty być na pewno!

* * * (w ręku szklanka)

W ręku szklanka w drugiej broń

Pada strzał opada dłoń

Serce staje dech zamiera

Czarna otchłań go zabiera

Dwa dni wcześniej impreza do rana

Osiemnastka kolegi musi być oblana

Kierowca też pije, jak wszyscy to wszyscy

Nie wie, że od tego zginą zaraz bliscy

Leżał tam i błagał, by to było snem

By tamten wypadek nie wydarzył się

Na nic błagania na nic przeprosiny

To puste słowa dla ich są rodziny

A kim własciwie jestem?

A gdybym był piratem 

to czy grając w karty

miast kantować z natury pod blatem

czy grałbym swoje będąc nie upartym?

A gdybym był gliniarzem

to czy zbierając łobuzów 

czy umiałbym wypić w barze

miast szukać klucza wśród akt gruzu?

A gdybym był bandytą

to czy sięgając po nie swoje

umiałbym ujawnić twarz zakrytą

miast planować wyszukane rozboje?

A gdybym był malarzem

to czy maczając pędzel po natchnienie

miast malować to co kanon karze

czy nabazgrałbym może swe widzenie?

A gdybym był niewolnikiem

to czy śpiąc z myszami pod ścianą

śniłbym o ucieczce ze świecznikiem

miast pracować społecznie z miną udaną?

A gdybym był wikingiem

to czy płynąc za grabieżą

pisałbym pieśni swej Izoldzie pod klingiem

miast szlifować ostrze na krew świeżą?

A gdybym był poetą 

to czy dbając o kurs stylu

słuchałbym szeptu serca pod Juliettą

miast podzielał zdanie rozsądku, jego zasad tylu?

Anioły

czułam ciszę własnych słów
więzienie ciała
ciepły dotyk skóry na skórze
nagie ramię, nagie biodro
gorące usta pocałunków
słyszałam oddech we włosach
krzyk ust do ust
i szept...
kojąco drażnił płatek ucha

gwiazdy wirowały nad moją głową
spływały w dół niczym komety
widziałam anioły spadające z nieba
płonęły w locie

Miłość

Miłość jest jak kotlet w zupie gotującej się na okrągło,
Zakochując się kotlet nasiąka,
Ciągle gorący tak jak serce miłością stuka.
Miłość to coś pięknego,
Przez nie każdego zaznawanego,
Miłość nie jest okrutna jak to niektórym się wydaje,
Miłość jest do poświęceń zdolna,
I takiej szukaj z powolna.

________________________________________________

Wiersz, który napisałam będąc dzieckiem (klasy 1-3 szkoły podstawowej, lub 4.. nie pamiętam) :)
Znalazłam go przez przypadek w starej teczce...

tu nie chodzi o to

Bo tu nie chodzi o to,
Co jest tu napisane,

Nie o biedronki i stonki,
Na polu zbierane.

Nie o kleksy, ołówki, pióra czy markery,
I nie o drzewa. I nie o siekiery.

Nie chodzi o całusy, czy zeszyty pożyczone.
Nie o słowa, czy sekrety powierzone.

Nie chodzi tu o Ciebie, myszę albo niebo,
Nic z tych rzeczy, mój niestety kolego.

Nie o ubrania, na ziemię rzucone,
I nie o obrazki ciut krzywo przywieszone.

O nic nie chodzi, drogi kapitanie.
Bo tak jakby to wszystko,
tak trochę nic nie warte.

Wewnętrzny chaos

Co to za uczucia?
Straszne serca kłucia...
Smutek pełen trwogi,
Strach za pas bierze swe nogi...
Spokój w swym cwale,
Biegnie wylewać swe żale..

Nie wiem czy mam szczęście gonić,
Nie chcę więcej łez uronić...

Niepokój swego miejsca szuka,
Przykrość do drzwi mych puka...
A ja dalej w tym natłoku,
Nie szczędzę ni jednego kroku...

Zastanawiam się dalej, czy za szczęściem gonić?
Ale po co... by więcej łez uronić?

Gdzie ma wiara w lepszy byt?
To był chyba marketingowy chwyt..
Szczęście długie nogi ma,
Zawsze do przodu nimi gna...
A ja w tyle się wlekę zdyszana..
Ciągle się pogłębia moja rana...
Ale i tak mi coś wewnątrz pyta,
I za serce moje chwyta..

Nie wiem w końcu...
Mam dalej za szczęściem gonić?
Ale porażka sprawi, że będę więcej łez ronić...

Najśliczniejsza pora Gwiazd

Odnalazłem źródło mego życia...

Moje serce, wartość bycia

I istnienia, które warte jest milczenia.

Takie które nie przemija...

Bezpowrotnie.

Kocham tylko chwile.

Mila goni milę,

Ja jedynie Tobie się chylę

Chwilo. Nieskończona, wieczna,

moja podopieczna

Mój zakątku życia i cierpienia

Pełny bólu, szczęścia, ukojenia...

Moja duszo niespokojna...

Walka cieni, choć upojna

Nie warta gasnących świec...

Duszo, wiesz gdzie biec,

Dokąd zmierzać...

Gdzie uciekać, kryć się, kochać.

Duszo mojej Skrytej... !

Twe imię w skale wyryte i

wykończone brzaskiem jest. Brzaskiem gwiazd.

Brzaskiem... Nas.

Dla mej Ukochanej M. dnia 24 listopada roku 2011

________________________________________

Wiersz archiwalny i z bardzo bogatą historią. ;)

kamienna maska

z kamienia moja maska

i ja też staram się udawać

lecz Wapień nigdy nie stanie się diamentem

te Słone Krople

których i tak nie widzisz

to tylko pozostałość

i to jak nędznie obrazująca

Siłę Żywiołu.

lecz to właśnie One

ich erozyjna działalność

nadają kamienne rysy mojej twarzy

i tak jak kropla żłobi skałę

tak i kiedyś One

przebiją mnie na wylot

i wypłyną ze mnie

źródła chłodnej krwi

z kamienia moja maska

a pod nią ja- ateista

w konwulsjach próbuję ustać

klękam i Modlę Się o Twoje

Zmartwychwstanie

 

Bez nazwy

Stoicie naprzeciwko siebie...

Jej kształty rzucają się w oczy,

Wyobraźnia... czujesz się jak w niebie,

Czyżby to sen proroczy?

Za jej pragnienie gotów byłbyś oddać całe swoje mienie,

Wtopić się w zapach,

A potem rozkładać się na kanapach..

Już nie mówię o smaku!

Wkrótce nie wyobrazisz sobie jej braku!

Wyciągasz dłonie,

Nie oddasz jej nikomu,

Tylko dla tych rozkoszy,

Dla tych wspólnych dzikich tańców nocą,

Nie mówiąc nikomu, wymykasz się z domu po kryjomu...

A gdy uda ci się wrócić,

Rzucasz się na materac całą swą mocą...

Brak energii... wyssała z ciebie wszystkie soki,

A mimo to czujesz się spełniony...

Tak się zastanawiam:

Jaka myśl twoją głowę prześladuje?

Co cię w tej chwili nurtuje?

Jakie kierują tobą pobudki?

Zbereźniku!

Przecież to tylko butelka dobrej wódki!

___________________________________

Pierwszy raz pisałam coś w tym stylu.. postanowiłam spróbować czegoś nowego (na ogół nie piszę rymami).

Wiersz zostawiłam bez nazwy, ponieważ chwilowo nie przyszła mi do głowy trafna nazwa.

Nie uciekaj!

Miłości nie kupisz w samochodzie

podczas gdy deszcz cieknie po szybie jak czas

powoli i leniwie brnąc do przodu

żłobi poczucie beznadziei w twym sercu

A może pora przestać zaglądać do butelki

oblewać rany alkoholem i syczeć

lizać z bólu rany

A może to pora przestać wyrywać włosy z głowy

płakać w ciemności

śnić o nim

A może pora przestać iść drogą na skróty

pełną cierni i jadowitych węży

co truciznę sączą ci w żyły

A może…

może to twój dzień na zmiany!


_____________________

03.03.2013. Trzy trójki na dobre zmiany :) I chociaż wiersz nie jest górnych lotów, czasami warto iść za impulsem :)

A ze swej strony pragnę życzyć weny, weny i jeszcze raz weny Przyjacielowi z przystanku. M., nie zmieniaj się, to jaki jesteś motywuje ludzi do działania, wiesz? ;>