Tak trudno

Jedno słowo.

Tyle znaczy.

Tak trudno je wymówić,

tak łatwo przeinaczyć,

bąknąć cichuteńko,

by ktoś nie usłyszał,

by móc się wycofać.

Tak łatwo je wyrzec

ze spojrzeniem utkwionym w sufit,

w buty,

nie patrząc komuś w oczy.

Trzy sylaby, jedenaście liter.

Trzy sekundy, może trochę dłużej, krócej.

Wstyd.

Policzki całe czerwone.

Wystarczy to powiedzieć.

Wyraźnie, głośno, szczerze.

Strach.

Nie wybaczy.

Trzeba wierzyć.

Katarzyna