Powrót

ile razy można wracać?

mój szept ucieka do gwiazd do powietrza

Twego odbicia znikającego w kałuży

odpowiedź jest płonącym stosem

szepce mętna woda do głuchego ucha

mogłam ją znać od tysięcy lat

mogłam ją uwielbiać od milionów

nie wierzyłam w nią

uwierzyłam tamtej nocy

niebo rozbłysło milionami gwiazd

gdy swoimi ustami nachyliłeś się

muskając wargami płonącą twarz

ale to nie była moja twarz!

przykryta Twoimi długimi palcami

to nie moich oczu szukałeś

znasz mnie lepiej od gwiazd

szyderczo zaglądających przez okno

wytykających swymi dłońmi moje łzy

uciekające w mokrą toń poduszki

chciałeś mojej obecności tam i wtedy

tylko to mogło rozbić moje serce

roztrzaskać je o martwy bruk

wymieszać z pyłem i prochem matki ziemi

z jej łzami i jej splamioną krwią

chciałam obrzucić Cię moim gniewem moim bólem

satysfakcjonują Cię moje łzy? krzyk

miał rozedrzeć jej śmiech z warg przyciśniętych

do twej koszuli

miałeś ją gdy płakałam

szeptałeś: nie bój się

kocham cię

szeptałeś nie bój się

Twoje oczy wieją najzimniejszą z zim

nie masz do czego wracać mówią

nigdy nie miałaś nie wolno wracać

nie wolno

A nad jej jasną głową miotają gwiazdy

tchnące lodowatym dotykiem warg

które kiedyś były moje

tylko moje

moje.

moje!

kukurydza