Odchodzenie

Ułóż mnie w pudełku jak kukłę drewnianą

i przykryj kocem, koniecznie błękitnym.

Rozsyp włosy na twardej poduszce,

a palce krwią zamaluj z prześcieradła.

Chodź. Przecież serce już i tak

nie bije.

Ułóż mnie w pudełku delikatnie

niczym dziecko do snu lalki układa.

Na końcu zamknij, lecz zanim zamkniesz

wykrzycz, że warto było mnie kochać.

Chodź. Przecież płucami już i tak

nie oddycham.

Ułóż mnie w pudełku czarnym i bez dna,

tak jak piekło mnie w nim układa.

Nie poczuję nic, gdy spadając z piekła

uderzę duszą o lodowiec.

Chodź, zanim ćma usiądzie

na ustach.

Canard