Królowa

Stoi w wazonie

Dumna Pani

i jeszcze nie wie,

że los spotka

ją taki sam jak róż miliony.

Teraz łodygę pręży dumnie,

poprawia włosy z płatków tkane,

a już za moment, już za chwilę,

biurko nad grobem jej zapłacze.

Wśród łez radości ją przyjęto,

a zginie również z łkaniem,

tylko dzień jeden trwało święto,

którego była bohaterką.

W końcu uwiędła wczoraj rano.

Nikt się nie przejął kwiatka zgonem

i tylko biurko zapłakało

nad bardzo krótkim jej żywotem.

Na łące ginie mnóstwo kwiatów,

a przecież nikt nie szlocha.

Ten jaskier polny zmarły wczoraj

wiedział, że go stokrotka kocha.

A nasza róża zwiędła w wazonie?

Zginęła sama jedna.

Nikt jej nie kochał - tak myślała.

Samotna zmarła, biedna.

Na koniec chciałoby się wiedzieć,

czemu zabrakło z drewna przyjaciela

i zadać jedno to pytanie:

Co czuje róża, gdy umiera?

Katarzyna