Nowy Rok 2015

Redakcja Stowarzyszenia Młodych Poetów życzy wszystkim Czytelnikom dużo szczęścia i spełnienia marzeń w nadchodzącym roku!

Dziękujemy za Wasze wsparcie, wszyskie komentarze i Waszą obecność na blogu oraz fanpage'u!

Mamy nadzieję, że nadchodzące miesiące będą dla nas i dla Was jeszcze bardziej owocne :)

Mój las

bolesne kroki

znaczone szarą krwią

przedzieram się przez ciemny las

gęstwinę mroku

suchym dotykiem drzew pieszczę

obdarte ze skóry ciało

życie znów zadało ból

zostawiło na rękach blizny

a w duszy żywe rany

napawa strachem jak każdy krzyk

nocnego ptaka

otulam się mleczną poświatą świtu

witam go tak jak w końcu znajdę

wyjście

na kolanach

24.11.2008

Modlitwa

Broń - broń Boże
Broń - pistolety i noże
Broń - mnie jak Częstochowę
Broń - bomby atomowe
Broń- pan życia i śmierci
Broń - mnie od agresji
Broń - jak ucieczka do mamy
Broń - masowej zagłady
Broń - opiekuj się słabszym
Broń - wycieczka do Auschwitz
Broń- system informacji
Broń- mnie od demokracji
Broń - mojej ojczyzny
Broń - od której mam blizny
Broń - słowo silniejsze od pięści
Broń - mnie Boże miłosierny

Tę parę słów

Gdybym powiedział Ci parę słów

na ucho może - szeptem księżyca

lub pod namiotem w pohukiwaniu sów

- nie wiem - nieważne, może być i ulica.

Słów kilka - nie poema - tak prostolinijnie

jak blask księżyca drgający na sowim głosie

i czy w namiocie, czy w samochodzie - jak mylnie

- patrzymy na miejsce, atmosferę, wiatr we włosie.

A przecież to słowa dwa, może i trzy

nieznające czaru snu pod gwiezdnym niebem

czy szeptu - mowy delikatniejszej struny

- a przecież mylnie patrzeć gdzie inniej jak w oczy

                                 samej Ciebie.

"Nienawidzę Cię! Nie odchodź!"

Dużo sprzeczności,
Szybkie zmiany,
Brak bliskości, 
Ból gwarantowany,

Cierpieniem karmiona,
Nadzieją pojona,
O tym, że złudna,
Nie powiadomiona.

W strachu wzrastała,
Gniewem się wypełniała,
Miłości nie czuła,
Intrygi w sercu knuła.

Serce w pustce,
Niemoc zaufania,
Strach ciągłe narzuca zmagania 

W rzeczywistości maska to wielka, 
Ciągły bój, wojna wewnętrzna.
Małe dziecko pod maską urzęduje,
Często mimowolnie kontrolę przejmuje.

Ludzie brak zrozumienia przejawiają,
Dużo cierpień, boleści zaznają.
Nienawiść do nas pielęgnować postanowili.
Kolejnych boleści nas nie pozbawili.

Cóż jeszcze mogę powiedzieć?

Nie jest przyjemne,
Nie jest fajne,
Być pograniczną, 
Chwiejną emocjonalnie.
***
Chaos wewnętrzny,
Brak wsparcia,
Natłok myśli,
Chroniczna pustka,
Silne emocje...

Skazany

Nie mógł tu długo zabawić.

Zbesztany przez nienawiść.

W piąstce nosił wolność.

Na piersiach nosił godło.

Zbesztany przez polskość.

-Nazwisko:

-nieważne.

W kieszeni nosił popiół.

Za uchem trzymał tytoń.

Nikt nie podniósł

Gdy w ziemi wpływał w nicość.

- Nazwisko:

- naprawdę to potrzebne?

Pod pachą miał świat w papierze.

Nie wierzył w papieża.

Na rękach nosił martwe niemowlę.

Owoc miłości niemądrej.

-Nazwisko po raz ostatni!:

-Jestem już ostatnim.

Pod stopami miał bose łany.

Zapłakany.

-Nazwisko!:

-Jestem ostatnim mężczyzną.

Na oczach miał blask bożej łaski.

Na szyi warkocz porażki.

-Nazwisko i Imię! Mów skazany!.

-Pryjomski Cezary.

-Na ziemie!


_________________________________________

Nie wiem czy tytuł odpowiednio odzwierciedla, czy choćby nazywa w jakimś sensie to co stworzyłem, ale lepszego nie udało mi się wymyślić (choć wolałbym inny).

Pomysł

Wczorajszego dnia wpadł mi na życie pomysł.
Zakochać się drugi raz.
Pozwolić sercu kierować rozumem.
Nie poddać się,
Dążyć do marzeń.
Z większą siłą odbijać się od dna.
Nie przejmować się niczym.
Przeszłość zakopać w szufladzie.
Przyszłością się nie martwić,
Z czasem nadejdzie.
Myśleć o tym co teraz,
O tym co najważniejsze.
Myśleć jak utrzymać szczęście.
Szczęście na zawsze.
Dziś pomyśle o sobie,
O nim i  o naszej przyszłości.
Zadbam nie patrząc na innych.
Do tej pory patrzyłam na nich.
Na ich kłótnie i problemy.
Tym samym zaniedbując siebie.
I swoje marzenia.
To nie o to w życiu chodzi,prawda?
Nie prawda,
Życie innych jest dla Ciebie najważniejsze.
To Twoje powołanie pamiętasz?
Przypomniałeś,ale to już nieważne.
Skoro każdy mą pomocą karci
Nie chcę,odpycha.
To nie proste tak ciągle walczyć o nic.
Jest inne wyjście.
Znalazłam je.
Pamiętać by nie przejmować się porażką
A nadal walczyć o cel.
Walczyć i zagrać jak pionkiem w grze
Która zowie się życiem.

Pogoń

Ucieka szczyt
Blask i środek
Arena a w koło
Trybuny i człowiek
Z podmuchem wiatru
Fruną spojrzenia
Zdmuchują komentarze
Dając skrawek cienia

Kiedy ściągniesz maskę
I zmienisz cel biegu
Ujrzysz skrzep krwi
Na bielutkim śniegu
Przemyjesz dłonie
Ucałujesz życie

W blasku bladej twarzy
Serce będzie szczytem

Martwi

Jestem martwa

Choć wśród żywych przemijam dzień za dniem

Zatrzymałam oddech przy Twym boku

Pochowałam serce we wskazówkach starego zegara

Moje kroki są jak cienie

Tańczą niezdarnie w świetle kpiącego słońca

Nieruchome spojrzenia dotykają objęć

Utkwiła w nich moja dusza

Martwe twoje usta już nie mówią

I moje zapomniały jak czuć

Po drugiej stronie

po drugiej stronie księżyca
funkcjonuję
wiele lat świetlnych temu
zaszło tu Słońce

zdegenerowana
po kataklizmie
w osamotnionej satelicie
przeżywam
orbitalną pustkę

nie ma tu
punktu odniesienia
grawitacji
sama sobie jestem
światłem i cieniem

w studni umysłu
głębinuję przeszłe doznania
goryczkę ciszy zapełniając
szeptem

Tu byłam

czas rozciąga się jak guma
płynie sobie znanym rytmem
nie spogląda nie nikogo
i nie pyta o licencję
czasem wlecze się tragicznie
zwalnia biegi i obroty
doprowadza do szaleństwa
rozdrabniając się na chwile
rozdrabniając na pierwiastki
na ułamki na odłamki...
potem pędzi oszalały
szybciej
szybciej!
prosto
wartko!
dalej
prędzej!
wciąż pod górę!
zlewa dni
godziny kradnie
już sekunda to minuta
jedna doba - cały tydzień
tydzień miesiąc rok
dekada...
potem znowu się potyka
znowu memła i rozmiękcza
znowu wolniej
znowu nudniej
karuzela nagle zwalnia...
a na koniec kilka desek
kupka piasku
płyta szara
ktoś napisze na niej o mnie:
"owszem była
lecz umarła"

współczesny patriotyzm

Patriotyzm wyginął, przejęła go moda

Poprawność polityczna na topie, własne zdanie kona

Polskość dla wielu to hańba, dla wielu to wstyd

Czy to, co zrobił dziad nie znaczy tu nic.

O co on walczył, na co zmieniał dzieje?

Teraz dzieciak w szkole z historii się śmieje.

Kamie na szaniec rzucane w Powstaniu Warszawskim

Dla wielu nas młodych znaczą nie więcej niż chwasty.

Rym może jest słaby, nie o to tu chodzi.

Ważne by historii Polski uczyli się młodzi.

Lata upokorzeń w tak nierównej walce

Nic dla nas nie znaczą po tak krótkim czasie.

Liczy się zabawa, alkohol i dragi

                                                 Młodych nie obchodzi, kim był taki Stalin.

Czas w końcu to zmienić i młodym pokazać

Co znaczyła Polska i co mogła zdziałać. 

Może to nie wiersz tylko rymowanka, do tego niedokończona bo  uważam, że coś muszę tu dodać. Uważam jednak, że temat wart poruszenia w poezji.

Gdy ślepiec chce zobaczyć morze

Szumi jak las

Równie niewidoczne

wbrew swemu istnieniu

Jego pochodne

krzepną na twarzy

Wszechogarniające palce

mówią

jestem

Nic mu nie powie

Nie tak jak szepce

z drzewami

On nie zobaczy

ono nie usłyszy

nie wyjaśni

że jest o połowę żywszym

światem w świecie

nie wspomnieni

o przezroczystym ciele

złotych włosach

kamiennych paznokciach

Wykrztusi tylko

bezkres jest ciemnością

===============================================

(Nie chwaląc się:)) wiersz zajął I miejsce w Turnieju Srebrna Szyszka ;)

(...)

Nienawiść rozgrzesz nas

Raz jak miłość.

Bo gdzieś trzeba przelać krew

Dziewczynie,

Lub zginąć.

Schodzę po brukowanych kostkach

Z Twoich nóg.

Potrafię schodzić

Do końca.

Z zapartym tchem,

Otwartym dnem

Do serca.

Okradli z den nas.