Pseudo-poeta

Toż to sztuka pisania

i sztuka kochania,

której my ludzie,

nigdy nie poznamy.

"Poeta pamięta"

My nie.

My zwykli ludzie,

bez podtekstów w słowie,

bez ukrytych wyznań

miedzy wierszami.

Post scriptum:

Kocham Cie!

My się staramy jak oni,

napisać wiersz wszech czasów.

Lecz ja pseudo-poeta,

nie znajdę życia w tych słowach.

Toż to sztuka życia,

sztuka marzenia, nie grafomania.

My ludzie i pseudo-poeta.

murdermachine

 

Do przyjaciela

Jakby w twarz z otwartej ręki…

Przyjacielu, powiedz mi, proszę, dlaczego

Twoje kłamstwa bolą bardziej niż ból?

W pierwszym pustym świecie trudu próżnego

Możesz żyć, jakbym to ja był sługa – ty król.

Jakby księżyc wschodził zamiast gwiazdy…

Przyjacielu, powiedz mi proszę, czy wiesz

Jak trudno było żyć, kiedy Ty umierałeś?

Ostatnia zielona nadzieja mówiła, że chcesz

Trwać i śpiewać, tulić drzewa, które znałeś.         

Jakby wcześniej przychodziło później…

Przyjacielu, powiedz mi, proszę, czy czułeś

Jak serce stanęło i że uczyniono Cię niczym?

Zamknęli wieko i mówili, że śmiercią zatrułeś

Ich życie – zamknęli słowem, podobno dziewiczym.

Jakby jeden dzień tylko spalili…

Przyjacielu, powiedz mi proszę, czy teraz

Jest lepiej, pod ziemią, w czarnym świecie?

Dołączę do ciebie, zobaczę jak oczy otwierasz

I zrzucę swój ciężar w istnienia brudne śmiecie.

Jakby odejść znaczyło przeminąć...

Canard

 

Karuzela życia

Na karuzeli życia
Dzień z Nocą
tańczą
namiętne tango
samotnych serc

Wyblakły ich dotyk
oddech zmęczony
grą pozorów

Nasłuchujesz czy
nie zabraknie
akompaniamentu czasu

bo muszą dalej jechać...

Risa

 

Głód

To głód.

Gdy przychodzi niewiara i strach.

Gdy stapia w Tobie powoli niewinność.

Otwarta puszka słodyczy, kiedy wystarczy

Stęsknione oczy mieć, by dusza parzyła.

To głód.

Podziękujesz nadziei za każdą krzywdę

I nie zrobisz nic, to tylko cisza stąpa.

A Ty stoisz w obawie przed smakiem

Aż szczypie w usta sól nienawiści.

To głód.

Gdy krzyczysz, że wiara jest winna.

To głód.

Canard