To nie jest świat

To nie jest świat by wierzć w sny
skąpane w styksie niewinności.
Gdzię piętą są płynące dni,
dzielące cel od codzienności

To nie jest świat by wspierać wierność
rozochoconych serc intencji,
gdy wszelkiej prawdy snując marność
popycha w stan ciężkiej amencji

To nie jest świat by cenić miłość
by chlubić skromność, by chołbić ciszą.
Tu w tym wyścigu wygra gość
który na starcie był już fiszą.

To nie jest świat by waro żyć
pod batem moralizowania
gdy powróz sam zaczyna gnić
w gorzkim fermencie zakłamania.

To nie jest świat by waro zgasnąć
Smierć sobą także nic nie wnosi.
Tym których szkoda każe zasnąć,
oszczędzi tego, co się prosi.

To nie jest świat by dalej pisać
lecz jak zamilknąć gdy w krąg cisza,
Gdy żadna prawda nie chce zwisać
i spaść jak stary film z afisza.

największe niedopowiedzenie świata

"czuję się trochę zagubiona", mówię,
opadając ciężko na fotel na przeciw ciebie.
uśmiechasz się, podnosząc głowę
i spoglądasz na mnie z politowaniem
znad kolejnej mądrej książki o trudnym tytule.
rzucasz z wesołością: "to, zdaje się,
najpiękniejsze niedopowiedzenie świata.

a w każdym razie największe".
nie zwracasz uwagi na moje prychnięcie,
patrzysz niezrażony i wciąż się uśmiechasz.

krzywię się. czasem myślę, że wcale cię nie znam,
a czasem, że nigdy nie zrozumiem.
"co mam powiedzieć? że znów zapomniałam?
że świat staje na głowię, a ja na rzęsach?
że nie udało mi się zatrzymać, choć chciałam,
a potem pobiegłam, zanim pomyślałam?
nie powiem, nie mam czasu
szukać wielkich metafor i wspaniałych słów".
patrzysz spokojnie.
"tak, nie masz czasu".
i nie mówisz nic więcej,
tylko znikasz znów za swoją książką.

mimo wszystko ciągle poważny,
taki milczący,
lekko niedostępny
w tym swoim świecie
pełnym ważnych rzeczy.

przewracam oczami,
a potem
znów zrywam się do biegu.
tak, nie mam czasu.
jest przecież tyle spraw!
wołam ze zgrozą:
"o boże, zapomniałam!"
klucze, torebka...
a gdzie mój telefon?
jak mogłam, jak mogłam?...
znów zapomniałam!

i potem już mnie nie ma,
ale mogłabym przysiąc,
że ty wciąż uśmiechasz się wesoło
ukryty za kolejną mądrą książką o trudnym tytule.

_______________

       Ach!... Nie było mnie wieczność. Komputer odmówił współpracy. Chorować mu się zachciało, zołzie jednej. Szalenie dziękuję Risie za przesunięcie mojego dyżuru. Już jestem, postaram się nie zniknąć w najbliższym czasie.

       Jeśli o mnie chodzi, wiersz ten idealnie oddaje mój obecny nastrój. Odrobina romantyzmu z wielkim brakiem czasu. Nawet ten wiersz jest niedokładny, mam wrażenie, że w kilku miejscach ewidentnie czegoś mu brakuje. Pojęcia nie mam, czego. Ach! Jaka ja jestem straszna w tym niedokładnym pisaniu.

Zachód słońca

Zachód słońca

swą promienistą tarczą

sięga grzbietu drzew

skąpanych w mroku skarcon

przez skraj widnokręgu

który to skraca krążek

jakby z ognia wyjęty

wśród granatu nieba wstążek.

Powoli chowa go czas

wznosi upiorne krańce

coraz to szybciej,

dostrzegam ospałe ostańce

okryte już tylko

blaskiem niby wspomnieniem

pośród mroku przed oczyma

i z zachodu koc żegnam westchnieniem

Carry out

tańcz
każdy twój ruch jest fascynujący
chcę być częścią tego układu

kiedy zaczyna iskrzyć

możesz być amantem z dobrego filmu
a nawet street dancerem z duszą romantyka
ja będę samogrającą harfą
razem napiszemy nuty do tego utworu

prowadź mnie od środka ciężkości
(nieco powyżej bioder)
anatomia rozkoszy: wchodzisz w moją przestrzeń
wypełniając ją płynnością
nie patrząc w oczy widzę w nich pewność
może to z iskier na opuszkach placów



"Have it your way, foreplay

Before I feed your appetite"



* Zrób to po swojemu, grę wstępną, zanim nakarmię twój apetyt

To co czuję do Ciebie

To co czuję do Ciebie

Nie napiszę nic

Biały papier po którym piszę

jest zbyt brudny

żeby przelać na niego

Moje Uczucia do Ciebie

to tak jakby

napisać list do Matki

na użytym papierze toaletowym

Nie napiszę nic

Słowa które znam

są zbyt ułomne

by wyrazić

Moje Uczucia do Ciebie

to tak jakby

z przekleństw

ułożyć życzenia

Nie napiszę nic

O ja niedoskonały

garbaty karzeł

na zawodach sportowych

by wyrazić

To co czuję do Ciebie

Sieć

Jak w pajęczej sieci szamoczę się z pocałunkami

próbując oswobodzić wspomnienia

z tych kilku klisz, które przeglądam każdej nocy pod powiekami

Oddychając obcą wolnością, szukam serca na półce ze zdjęciami

myślą cofam wskazówki zegara

co klepsydrę oczekiwania przewrócił do góry nogami

A ostatnie ziarnko właśnie spadło na dno.


_______________________

Zawsze warto kochać, nawet jeśli to boli.

Wieczna noc

Czas już więcej nie płynie,
mimo, że każda chwila zanika,
noc ta nigdy nie minie...

Miłosne świece zgasły...

Płomień miłosnych świec ścichł, tak nagle

jakby powiew zajrzał przez okno

i zabrał wraz z sobą romantyzmu żar,

cisza, mrok i samotność w pustym pokoju, niemy żal.

Okno otwarte na świata cztery strony

wpuściło wiatr  nieproszony,  czasem zamknięte od środka

za zasłonami chowa niebo, choć jest przeźroczyste

takie szczere w swym obrazu złudzie, niby czyste.

Ja sam, strażnik filarów uczucia

zasnąłem u stóp świątyni; jakby była iluzją

bo gdybym się obudził, żadnej już iskry oczy nie ujrzą.

Czuję przejmujący chłód, okno otwarte

i wciąż siedzę z zamkniętymi oczami

mógłbym wstać, lecz  wolę nadzieją myśli mamić… 

__________________________

kiedy człowiek wie w jakiej beznadziei stoi i nie chce ruszyć

Cisza, krew i wojna...

Kocham.

Kocham skrycie.

Kocham uparcie.

Kocham nad życie.

Lecz co to za życie?

Gdy dusza nie trawi

Ciebie z innym,

A serce me krwawi.

Co to za życie,

Gdy między wami płonie,

A dusza ma w czerwieni tonie?

Kocham. A serce mnie boli

Gdy jego miast mnie wolisz.

Kocham, choć tego nie widzisz.

I nie zobaczysz. I nie usłyszysz.

Między nami jest tylko pustka.

W mej głowie zaś biała chustka.

Flaga. Koniec mych uczuć wojny.

Poddaję się. Bądź ptakiem wolnym.

Żegnaj Miłości.

Jam z tego wyprany.

Witaj Samotności.

Ja Tobie oddany...

_____________________________________

Wena atakuje wtedy, kiedy nie powinna. Jest dosyć podła, ale lepsza taka niż żadna. Może teraz pozwoli mi zająć się tym czym powinienem :) 

Do posłuchania: 

Klik

Klik

Prawdziwe wnętrze

To wszystko są złudzenia!

Zapytaj mnie… nie oceniaj!

Nie mów mi, że robię źle

Ty też widzisz to co chcesz

Włosy krótkie, kaptur – dres!

Bo nie ważne jaki jest

Co ukrywa ta osoba?

Poświęć chwilę, te dwa słowa.

Jakie zło wciąż za nią stoi?

Czego ona wciąż się boi?

Czy demony męczą ją?

Czy naprawdę jest tą złą?

Pragnie, tęskni, chce współczucia.

Ona także ma uczucia…

Szkoda, że tak łatwo opierając się na pozorach i własnych wyobrażeniach zbudować opinię o drugiej osobie pomimo, że wewnątrz może być całkiem inna niż ją postrzegamy.  Sam czasem oceniam i czuję się oceniany tylko na podstawie pierwszych obserwacji. Wiem, że to jest złe i tego dotyczy ten wiersz.