Miłosne świece zgasły...

Płomień miłosnych świec ścichł, tak nagle

jakby powiew zajrzał przez okno

i zabrał wraz z sobą romantyzmu żar,

cisza, mrok i samotność w pustym pokoju, niemy żal.

Okno otwarte na świata cztery strony

wpuściło wiatr  nieproszony,  czasem zamknięte od środka

za zasłonami chowa niebo, choć jest przeźroczyste

takie szczere w swym obrazu złudzie, niby czyste.

Ja sam, strażnik filarów uczucia

zasnąłem u stóp świątyni; jakby była iluzją

bo gdybym się obudził, żadnej już iskry oczy nie ujrzą.

Czuję przejmujący chłód, okno otwarte

i wciąż siedzę z zamkniętymi oczami

mógłbym wstać, lecz  wolę nadzieją myśli mamić… 

__________________________

kiedy człowiek wie w jakiej beznadziei stoi i nie chce ruszyć