Panie

Patrze w nocne niebo.
Widzę gwiazdy,to one rozświetlają mój umysł.
Gwiazdki migocą,a mi słów zaczyna brakować.
W gwiazdach widzę twarze bliskich.
Bliskich,których już nie ma.
Tych,których mi najbardziej brak.
Każdy mrok napawa mnie lękiem.
Lękiem,ale przed czym?
Zastanawiam się nad odpowiedzią Panie.
Nie chcę kłamać w tym co czuje.
Wierze w Ciebie,czuję ,że istniejesz.
Widzę anioły,które zostały wysłane przez Ciebie.
To utwierdza moje przekonanie,że to wszystko stworzyłeś.
To wszystko co tu się znajduję ,
To należy do Ciebie.
To Ty to wszystko kontrolujesz
I nad życiem ludzi panujesz.
Anioły czuwają cały czas,
Na każdym kroku nas obserwują.
Ostrzegają i chronią nas przed złem.
To po to ich Panie wysyłasz,
Mówisz ,że to dusze bliskich.
To prawda,uwierzyłam.
Oni są i żyją w naszym świecie,
Choć pod inną postacią.
Dziękuję Ci Panie,że dałeś mi szanse na szczęście.
Tą szanse doceniam 
I mam zamiar wykorzystać.
Panie powiedz mi czy jest szansa by to odzyskać ?
Tą miłość dawną,już przez innych zapomnianą,
Widok jego błękitnych oczu tak blisko ?
Powiedz mi prawdę,proszę.
Nie chcę żyć dłużej w kłamstwie.
Po prostu odkochać się nie potrafię.
Próbowałam,chciałam,ale nie wyszło.
Proszę Panie pomóż odzyskać tą starą miłość.
Skoro to wszystko prawda,że kocha się na zawsze.
Chcę by on kochał mnie wiecznie.
Panie wybaczyłam mu tyle razy.
Nie wiem jednak dlaczego,powiesz mi?
Odpowiedź dostałam:
To przez miłość,
Jesteś w nim po uszy zakochana.
Nie ma odwrotu,nie cofnę już tego.
Chcesz go odzyskać powiadasz.
Powiedz mu co czujesz to wystarczy.
Jeżeli Cię kocha zrozumie,
Jeżeli nie odejdzie w milczeniu.
Bądź pewna,że jeśli się nie przełamiesz
To uczucie Cię zniszczy.
Zniszczy od środka
I umrzesz ze świadomością,że mogłaś spróbować.
Nie chciałaś,a może się bałaś?
Gdybyś spróbowała to byłoby inaczej.
Zastanów się nad swoimi czynami.
Będę przy Tobie,jeżeli będziesz
Wierzyła w siebie i we mnie.
To wszystko powiedział.
Wysłuchał,doradził.
Spróbuję,powiem mu choć się tak strasznie boję.
Boję się,że serce rozsypię się w proch,
A głos zamilknie na wieki.
To jest mój lęk i to jego staram się pokonać.
Pokonam i odzyskam tą miłość,
Nawet jeśli bym musiała życie w zamian oddać.

Fotografia

Na fotografii
Tańczy stare światło
W dwóch kolorach
Mieni na biało i czarno

Zasypia w harmoni
Na białym uśmiechu
W burzy loków
Gubi się w pośpiechu

W oczach wędruje
Skupiając uczucia
Bystre i zielone

Teraz tylko szare.

Wiersz Bożonarodzeniowy

Już Święta

choinka lśni

w całej swej okazałości

Już makowiec w piecu

pięknie się rumieni

Już stos wielkich prezentów piętrzy się

pod zielonymi gałęziami

Już stół gnie się od wigilijnych potraw

Już domownicy zasiadają do wieczerzy

Mimo tego wszechogarniającego ciepła

Wdaje się zimny wicher pustki

i samotności

*** (Nie żałuję...)

Nie żałuję martwych bo żyją

żałuję żywych

bo umarli

Nie żałuję nienawidzących bo kochali

żałuję kochających

bo dopiero nienawidzić będą

Nie żałuję głupich bo są szczęśliwi

żałuję mądrych

bo mają prawo do smutku  

Czarne tango

Czarny Taniec

w sennej ciszy trwa

milionami niewypowiedzianych słów

piszesz znów

kolejny list

mówiąc nie

zamieniasz w tak

gdy znów w

Czarnym Tangu

tańczy naszych

wspomień czas

A Niebiańska Kosa

przerywa nasz

ostatni akt

________________________________________________

Mam mocną sentymentalną więź z tym wierszem, dlatego jest pierwszy.

* * * (ta rozmowa)

Ta rozmowa nigdy się nie odbędzie,
Choć w głowie mam przygotowane po trzy kopie.
Dla każdego.

Dokładnie przecież ułożone zostały,
sceny, akty i rozdziały.
Mądre moralizatoria o powinności.

Trzy akapity o tym, jaki byleś głupi,
Wersetów siedem, że to już za późno.

Potem Twoja kwestia.
Dwie strofy zmyślnych przeprosin,
Parę epitetów, co do Twojej osoby,
Trzy wykrzykniki.

Nastepnie ja,
Że lepiej późno niż wcale,
Suche dwie linijki.
I jeszcze wzmianka,
Że to niewiele warte.

Sufler nie podpowie,
A Ty czytając didaskalia
potulnie spuścisz głowę.

I to by było na tyle
Z nędznego przedstawienia,
Z tym że ta rozmowa nie miała,
I nie będzie mieć miejsca.

______________________
Śmieszne trochę... pisać wiersz, który dwa miesiące później poniekąd się urzeczywistnia....

*** (ta cisza drga)

ta cisza drga

w niej tonie czas

gubi się krzyk

rozpływa rzeczywistość

zatarłam granicę nocy i dnia

gdy ciebie nie ma

nie ma już nic

Papuga

Jak papuga
lśnię kolorami
wabię barwnym piórem

Czasem zaskrzeczę
niszcząc nastrój
choć głos nie musi cieszyć
przy takiej szacie

Chyba nie jestem taki zły
bo gdy patrzę
tymi pustymi oczyma
widzę
że  wszyscy zpapużeli
albo żyją jak wilki
i węże

Jedyny

Ten jedyny to ten,który zabiera Ci oddech,
A nim się staję.
Zabiera Ci część życia,
A oddaję serce w zamian.

Jedyny ten prawdziwy,czuły i troskliwy.
Wolny od uczuć innych.
Zaś zajęty uczuciami do mnie.
Do mnie ta prawdziwa miłość.

Nie zakrywa jej,lecz jawnie ją okazuję.
Myśli moje są pełne wspomnień z nim.
Z jego miłością i szczęściem jakie mi ofiaruję.
Szczęście daje mi jego uśmiech,jego dotyk.

I to,że jest zawsze przy mnie.
Nie waha się powiedzieć kocham,
Choć głos tak bardzo się stresuję.
Stresuję się tym,że ja do niego nic nie czuję.

To przecież kłamstwo.
Ja czuję do niego tak wiele.
Tą potężną miłość,której w słowa dobrać nie umiem.
Nie umiem jej okazać,choć tak bardzo się staram.

Staram się żeby to się nie rozpadło.
Nie rozpadło się to co było i jest pomiędzy nami dwojgiem.
Nie rozpadła się ta wieź,ta miłość
I to szczęście,które zyskujemy dzięki sobie.

Dzięki swoim spojrzeniom,uściskom
I samym byciem obok.
Tego pragnęłam,tego szukałam,
Choć miałam to tak blisko.

Na wyciągniecie dłoni,
To ja tego nie zauważyłam.
Teraz to dostrzegam i przyrzekam sobie,że:
Tego nie zepsuję,nie dopuszczę do rozłąki.

Krótko mówiąc nie oddam Cię nikomu.
Nie pozwolę by ktoś znów mi Cię odebrał.
To są zwięzłe słowa mojej życia przysięgi.
Ona dotyczy Ciebie i mnie.

I tego uczucia co pomiędzy nami płonie.
Niech płonie na zawsze powiadam.
Kto je zniszczy,pomszczę z wielką nienawiścią.
Zemszczę się i odbiorę na nowo moją miłość.

* * * (trzy miary)

Trzy miary bezmiary
I przesadyzmu- ale bez przesady.

Kropel kilka żołądkowych,
Na rozluźnienie oddechu.
Parę szybszych kroków- ale bez pospiechu

Dwa lustra zbite,
I nowe obrazy.
Biała suknia,
Prawie dziewicy bez skazy.

Odrobina zazdrości, pomieszana z zaufaniem,
Nutka potępienia.

Z tego się właśnie składa,
Mój osobisty Tytanik.

Wrażenie Ekspresji

Dwa obrazy uderzyły mi do głowy

odwieczny kontrast

między dzikim tańcem w płomieniach

a dryfowaniem po jeziorze

nieskończenie błękitnym

Jestem Temidą

oczy mam zasłonięte

wagę nieruchoma

Nie wiedząc co wybrać

biegnę miedzy szalami

zahaczając o nie

naprzemiennie 

Głębia oczu

Przelana toń duszy

w niebiańskich kolorach

choć czasem lśnią dojrzałą trawą

lub pniem drzewa

w dziecięcych objęciach

Tańcem gejszy

z wachlarzem rzęs zamiast piór

czarują

Dla niektórych

są też krzesiwem

które wolało serce od stosu drewna

I często z tego powodu

krwawią

wzburzoną falą 

zamek ze szkła

niczym mgła otaczała nas

odwróciłam się i nie było już ciebie

krzyknęłam lecz odpowiedziała mi cisza

pewnego dnia po prostu zapukano do drzwi

potem znów była tylko cisza

bolała

tak bardzo bolała

wciąż odwracałam się

ale ciebie tam nie było

śmierć otacza mnie niczym mgła

odcięła dopływ powietrza

nie mogę krzyczeć

świat się rozpadł jak zamek ze szkła

poraniłam palce o ostre krawędzie deszczu

pokaleczyłam stopy o ostre krawędzie trawy

nie mogę oddychać

chcę odejść

pragnę nie czuć

nie tęsknić

nie myśleć

ból otacza mnie niczym mgła

pragnę umrzeć

odwracam się za siebie

ale ciebie już tam nie ma

wokół mnie wiruje czas

świat jest tylko zamkiem ze szkła

Nienawiść za nieprawdziwą miłość

Nic mi nie jest,jest wszystko okej.
Nic mi nie będzie,kiedyś zrozumiem to życie,lecz nie teraz.
Nie jest mi smutno,choć uśmiechu radości nie widać.
Czy ta miłość była prawdziwa?
Zastanawiam się.

Nie myślę pozytywnie,nie myślę też źle.
Czy coś z tego wyniknie?
Nie wiem.
Czy wyciągnie konsekwencje ze złych uczynków?
Być może.

Czy on kiedyś dorośnie?
Może z czasem.
Czy on kiedyś zrozumie,że się o niego bałam?
Tego być pewna nie mogę.

Widać już teraz jak ze mną postąpił
Jak tolerował moje słowa.
To na nic,
Nie warte to wszystko.
To Koniec.

Czy to wszystko ma sens?
Po co ja się tak starałam?
Po co próbowałam na siłę to wszystko zrozumieć?
No po co?
Skoro tak postąpiłeś!

Na co mi to wszystko?
Dlaczego znów pokochałam nieodpowiednią osobę?
Co ja zrobiłam nie tak?
Może to on jest wszystkiemu winien?

Może to on postąpił nie tak wobec mnie?
On na pewno,ale czemu ja mam za to cierpieć?
Czemu ja jestem wszystkiemu winna?
Czemu życie daje mi się we znaki i nie może przestać?

Dlaczego?
Czy ktoś zna na to odpowiedź?
Proszę Boże choć o jedną podpowiedź.
Proszę wskaż mi drogę i pomóż mi nie zgubić trasy.

Daj mi znak,a pójdę Twoim śladem.
I naprawie wszystko.
Przynajmniej spróbuję,
Bo odkręcić wszystkiego nie dam rady.