Strach ma piękne oczy

podmiot liryczny wiersza

wysmyknął mi się z rąk. uciekał

przed uschnięciem, rozsiewał

nieme krzyki:

wyzbyłam się nerwów,

nie ma

nic

i przebiśniegi widziane nocą

nie są bledsze

od moich

łez

kochać w tym szaleństwie

to za mało

aleksandra.

 

* * * (świergotanie)

świergotanie tak głośne

krzywi twarze. jak słońce

nie gaśnie i pachnie

ludźmi.

nie pomoże mi wiara,

mądrość ani ładny tyłek.

zanim marzenia zastygną

w gorącym asfalcie, stopię się

we wszechobecnym syfie.

macham rękami, wokół

same wątpliwości. nadgryzione

drobnym kęsem nieświadomości,

błądzące chodnikami

dziewczyny.

Marzenie o czymś nieprawdopodobnym

ma swoją nazwę. Nazywamy je nadzieją.

aleksandra.

 

6.24

wszystkie odcienie szarości

otuliły mnie rumieńcem. szepcząc

odbijałeś się echem pośród ulic.

ciepło zapachów figlarnie tańczyło, w kanonie

odwiedzając moje myśli. nasze

orzechowe oczy zamknęły

kształty moich marzeń, uciekły z tęsknotą

za odjeżdżającym pociągiem.

aleksandra.

 

'lato

płaczmy proszę, płaczmy

i złośliwie

po smukłych murach

skaczmy do słońca.

bądźmy

tak głupi jak zawsze, gdy

nie wstrzymując oddechu

i poprawiając włosy, biegamy

desperacko

po rosie. że niby romantycznie

zbierajmy jagody i uśmiechy dni.

same stukają dziś klawisze blednąc

magią wspomnień. przez palce

czas nam umyka

jesteśmy zbyt leniwi

na miłość

aleksandra.

 

'czerwiec

palce z wargami splecione w długie warkocze,

uciskając sentymenty całowały próg drewniany.

gdy usta krwią przebrzmiały, jak dzwony

niedzielne, echo myśli niosło,

a bose stopy biegły, kąsane przez żuki

i niedorzeczności. niedomkniętych drzwi

skrzypnięcia, gdy tlen ulatywał w gąszcz

zielonej trawy.

aleksandra.

wczoraj

z urojoną tęsknotą zaglądałam w okna. dobrze było

stać z przymkniętymi powiekami,

gdy deszcz pieścił chodniki, ludzkim oddechem

witał szarości. za bardzo

baliśmy się uchylić myśli, aby podziękować

za blachę kęsów niedzisiejszych.

woń ciał otulała dachy, a my

czuliśmy jak wątpliwości gniją z nami

w kątach ulic. wierzę-

nie wierzę, a łzami dzieci karmię.

uśmiech jest wygodny, gdy życie

w za małych butach chodzi, skomląc

jesienne historie

aleksandra.