Niewiara

Nie każ mi wierzyć

Nie dawaj mi kolejnej nadziei

która jest mą matką

błagam nie proś o zaufanie

nie okazuj go nigdy

i Zaklinam Cię na płonące

wiersze na stosie

Zaklinam Cię na czas milionów

złamanych bezbronnych serc

Zaklinam Cię na rozpalony dotyk

twoich ust czekających całe życie

Zaklinam Cię na południowe wieczory

pełne ciepłych czułych gestów

Zaklinam Cię na szept

cichszy niż sam strach

Zaklinam Cię na wszystko

co mogło być nasze

Zaklinam Cię

nie mów że mnie kochasz

że nie możesz beze mnie żyć

Zaklinam Cię nie kłam

nie chcę tego słyszeć

nie chcę w to wierzyć

będzie boleć gdy odejdziesz

a odejdziesz na pewno

nie kłam że świat ze mną nabiera barw

nie kłam że jestem najpiękniejsza

i oślepiłam cię jak kometa

rozjaśniająca mroki nieba

nie kłam że możesz mnie obronić

przede mną bo nawet ja tego nie potrafię

nie kłam że mnie kochasz

bo nie ma na świecie miłości

jest tylko cichy szept krótkich słów

nasze usta twoje ramię

kilka gestów kilka spojrzeń

nie ma miłości

nie ma

nie każ mi ufać

nie każ mi wierzyć

boję się twoich słów

więc nie patrz mi w oczy

nie wyczekuj moich kroków

nie słuchaj mnie uważnie

nie rozbijaj muru obojętności

który z trudem budowałam z lodu

nie próbuj mnie ogrzać gorącem

twojej namiętności do mnie

nie pocieszaj nie ocieraj moich łez

to tylko strumienie mojego bólu

nie powinno cię to obchodzić

masz tylko być

być

aż Być

kukurydza

 

Gotowi. Do biegu. Start!

Ulic szum,

Świateł blask,

Ludzi tłum.

To nie ludzie.

To wyścigowe szczury.

Gnają przed siebie

I nikt nie spojrzy w tył.

Na oczach klapki.

W uszach zatyczki.

Nikt nie widzi

Jak umiera człowiek.

Ulicy wrzask,

Asfalt czarny,

Silników ryk.

Wyścig czas zacząć.

Pędźże więc przed siebie.

Na mnie nie patrz.

Ja zostanę tu

I tylko pokibicuję.

Rico

 

Splątani logiką

Zapytałem ją kiedyś czy kiedykolwiek myślała

nad miłością jedyną nad tym co nas otacza

Uśmiechnęła się do mnie i lekko spojrzała

mówiąc radośnie o naszych badaniach

Usiadłem tuż obok rozważając wszystkie tezy

Milczała patrzyła znaczyła tworzyła

Choć wciąż pewien byłem że nic nie odkryję

Otarłem jej łopatkę głowę duszę szyję

I pewien byłem księżycowej nocy poranka

Pewien platonicznej miłości Amora

Lecz zbliżyły nas innego rodzaju czyny

pełne pożądania namiętności uniesień i winy

Zapytałem ją znowu czy kiedykolwiek myślała

nad logiką miłości rozkoszy i cudów

Ale jej wzrok mijał me oczy ślepą

Postacią Edypa zbyt piękną jej rzeką

Rudolfus