Fortepian (Nocturne Es - Dur. op.9 nr.2 - Fryderyk Chopin)

Pokochaj mnie

Nie zostawiaj mnie

To usta chcące wykrzyczeć

Kocham Cię Polsko

To prawdziwa miłość

Zaklęta w muzyce

Jak rozśpiewane wiosenne ptaki

Tętnią życiem klawisze

Wybuchając uczuciem

Za każdym naciśnięciem

Jak pąki śnieżno białego bzu

Spójż mi w oczy

Posłuchaj a rozkwitniesz

Niczym tajemniczy ogród

Po środku którego

Stoi mój Fortepian

Piękny i ogromny

Lecz skryty

Bez pianisty tonący w ciszy

Jak róża bez wody

Bezradny,głuchy i niemy

Chcący wykrzyczeć

Kocham Cię Polsko

Każdego dnia krawię

I płaczę strugami łez

Gdy widzę jak nisko upadasz.

PanTomasz

 

Strach ma piękne oczy

podmiot liryczny wiersza

wysmyknął mi się z rąk. uciekał

przed uschnięciem, rozsiewał

nieme krzyki:

wyzbyłam się nerwów,

nie ma

nic

i przebiśniegi widziane nocą

nie są bledsze

od moich

łez

kochać w tym szaleństwie

to za mało

aleksandra.

 

Na zawsze Twój

Może przyjść

i zranić Cię

kolcem róży

Zebrać może

Twoje łzy

do woreczka

z judaszowymi

srebrnikami

Może okłamać

najpiękniejszym

słowem

I wysłać

Twe serce

do nicości...

Risa

 

Droga do przodu i wstecz

Zasłuchujesz się

w miarowy stukot

małego silnika

Co przyspiesza

ze wzrostem adrenaliny

w ucieczce

przed wyrokiem sumienia

Sprawdzasz godzinę

co kilka minut

Pragnąc cofnąć wskazówki

o najgorsze chwile wstecz

Risa

 

* * * (świergotanie)

świergotanie tak głośne

krzywi twarze. jak słońce

nie gaśnie i pachnie

ludźmi.

nie pomoże mi wiara,

mądrość ani ładny tyłek.

zanim marzenia zastygną

w gorącym asfalcie, stopię się

we wszechobecnym syfie.

macham rękami, wokół

same wątpliwości. nadgryzione

drobnym kęsem nieświadomości,

błądzące chodnikami

dziewczyny.

Marzenie o czymś nieprawdopodobnym

ma swoją nazwę. Nazywamy je nadzieją.

aleksandra.