Zapomnieni

pod powiekami płynie świat
utkany z naszych skrytych marzeń
co będzie z nim za parę lat
gdy blednie dziś z przebiegiem zdarzeń?

koimy dusze w swych ramionach
uspokojeni szumem ciszy
sunąc palcami po znamionach
nie mówmy nic - nikt nas nie słyszy

* * * (znamy dobrze prawdę)

Znamy dobrze Prawdę.
Akapit po akapicie.
Słowo po słowie.
Wiemy.

Wiemy też coś o szczęściu,
Że to bardzo subiektywne pojęcie,
i z rzadka znaczy po dwa to samo.

Przecież wiemy.

A jednak można świetnie udać,
rybi mat pośrodku źrenic,
i ruchy na poły mechaniczne...

Mówić o chlebie, maśle i sadzy,
pomijając ścinanie drzew.
i uśmiechać się...
bez powodu i znaczenia.

I wiemy również,
Raz z razu,
że inne wspólnie wyznajemy prawdy.

Każdy swoją.

A ja wiem ponadto,
że jeśli choćby raz jeden,
przyznam się mojej prawdzie...

Spadnę niżej, niż kiedykolwiek byłam.
Bo wiem, jak wysoko jest Niebo.

Przy dźwiękach formingi

Snuje wiatr piosnkę piękną

mewa jak aojda

swoje rymy wysławia

woda niczym zmarszczona twarz olbrzyma

którego choroba już dawno nawiedziła

tu na darmo szukać tęsknym okiem lądu

tu na płynnej pustyni kraju Posejdona

miejsce przeznaczone wybranym

tym co niewygody i strach w małym palcu mają

tym co gardzą lądem a z wody pochodzą-marynarzom

oto legendą się stają:

niepokonani i odważni niczym Herakles

szybcy i dostojni jakoby Hermes

równie mądrzy i waleczni co Atena

przy dźwiękach formingi

sam Posejdon oddał im

                                      świat we władanie                                     

Napisz do mnie list

Pogładź mnie kartką, tak czule

Niech litery wysypią się do serca

I ułożą w nuty pieśni

Pełnej miłości

Przyszyj mi kartkę w myśli

Niech znajdę ją o poranku pod poduszką

Pachnącą jaśminem

I poranną kawą

Poplam mi kartkę deszczem łez

Niech potok porwie zdania

Do tanga poematu

I zakończ kruchym „do widzenia”

Napisany do mnie list

Życia czas

 Igła tworzy życia skróconego czas

sensu pozbawionego nitek raj

z sumienia skrawki wycięte w kosz

zrozumienia w tym i owym brak.

Rozwinięcie kwiecie wieku z raz

zrób zrobione z kosza bierz

zbuduj zbudowane zburz i kurz

życie z życia weź i daj.

Koniec igła tworzy  robiąc w dal

zabierze co jej zrówna, skończy

zostanie skrawek z tego co dał

bo dał to co uszył szyjąc czas.

Nieidealnie

Skąd ta ponura mina? Kończą Ci się pomysły?

Nie udawaj nikogo, tak jak Ty jestem zwykły.

Może wyjdziemy razem w jakieś wieczory letnie?

Tylko nie licz na wiele, ze mną będzie przeciętnie.

Pójdę z Tobą do baru i chcąc Ci się spodobać,

Sprawdzę tam Twoja czujność w kilku prostych metodach.

Potem na środku plaży zanim słońce nam zgaśnie,

Narysuję Ci serce trochę bardziej owalnie.

W końcu staniesz się moja i nic w tym niezwykłego,

Może tylko przez chwilę polatamy nad ziemią.

Tak naprawdę to wszystko będzie zbyt statystyczne,

Pewnie złamiesz mi serce i znów przed światem zniknę.

I choć wiele w tym związku będzie znaczone błędem,

Nie zaskoczy nas życie, które samo jest kręte.

Trochę dziwna z nas para, ale żadna w tym gra,

To nieidealna Ty i nieidealny ja.

Czerwony samochód

Wsiądę do samochodu

by uciec

dalej niż się da

Niech tylko będzie

czerwony

i żywy jak moja dygresja

od codzienności

I żeby nie miał dachu

bym mógł patrzeć w niebo

pełne dziecięcych marzeń

tak wyniosłych

że i ono jest za małe

by mogło wszystkie

pomieścić

O zachodzie

galopuję na nim

jak na czerwonym rumaku

w złote wrota

koloru dojrzałych malin

Bez hamulców pędzę

i rozrzucam

setki kartek z wierszami

sunące wypłowiałe liście

z nadzieją

że ktoś je przeczyta

Tajemniczy ogród

Już tylko żelazna furtka odgradzała nasturcje

Od skrzącego się kosmosu

           

Gwiezdny blask w letni poranek

Zaślepiał oczy

A warkocze umarłych komet

Wnikały głęboko w umysł

By tchnąć duszę

W marzenia  

Życie

Życie

Życie jest jednym westchnieniem,
krótką chwilą ,
czasem nielicznych marzeniem.
Życie to ból,
Życie to cierpienie,
ciągłe czekanie…
w podróż po zbawienie.
Życie ma sens,
gdy żyć się umie,
gdy jedno serce
drugie rozumie.

Cztery pory roku

Stare to już dzieje.

Byliśmy tylko piękni i młodzi.

Dziś już tylko złem wieje.

A „i” po kronikach błądzi.

Piękne to były chwile.

To co dziś - nie wiedzieliśmy tyle.

Gdy kasztany kwitły w parku za murem.

A my pialiśmy wraz z kurem.

Tyle długich dni.

Tyle krótkich nocy.

Dziś jesteśmy inni

tak jak rzekli prorocy.

Nie pamiętam tego dnia.

Nie pamiętam godziny.

Każdy z nas był już inny.

Stary niczym kawał pnia.

Kasztany spadły. Liście pożółkły.

Nie ma tego pnia. Usechł na wióry.

Jak nasze serca, te piękne i młode

Dziś już puste i skute lodem.

I stary dziad, co zowie się Czas

A my mu posłusznie kłaniamy się w pas.

Kazał przekazać, bo Ciebie nie zastał

Że dziś już koniec nasz nastał.

Że nie ma Ciebie. Nie ma mnie. Nie ma nas.

Że mówimy dziś życiu „pas”.

______________________________________________________

Nie bijcie po łapach...

Nie mam pojęcia

Z życia wydarta historia ma otwarta

kiedyś żem szedł z życiem ku chwale 

lecz wygasa płomień dogasa wygasa

za jedną to sprawą z błędem kochanie.

Więc po cóż dalej pisać?

wszystko już wiadome.

Choć ciężko to stwierdzić

piszę bez sensu czy też konsensu.

Histori tej pewnie nie było

lecz serce me pojęło, że tak być mogło.

To takie bez przesłania

coś jednak może w sobie ma.

Być także też to mogło

ale ja mówię pojęć pojęcia bez pojęcia

więc z konotacją na bruk wyszedłem.

Koniec i kropka  żem skończył i basta.

Znaczenie uczuć

Cierpienie to smutek po stracie.
Łzy to czysty żal za czymś,czego już nie będzie.
Wiara to nadzieja na czyjejś istnienie.
Marzenia to spełnienia snów.

Miłość to znaczy kochać,ufać,
Wierzyć i czuć to uczucie od drugiej osoby.
Umrzeć znaczy istnieć w odmiennym świecie.
Tęsknić znaczy pragnąć zobaczyć kogoś,kogo nam brakuje.

Mi brakuję wiele osób i z ich stratą staram się pogodzić.
Jest ciężko i to bardzo,
Ale to dla nich  staram się nie poddać,
Ciągle walczyć i zaakceptować to życie,tą stratę.

I to,że zobaczę ich wtedy,gdy ja również odejdę.
Nie nastąpi to prędko,bo zyskałam szczęście przez ból i krzywdy.
Łamane obietnice,ale też słowa pocieszenia.
Słowa,które mi powiedziały:

Jesteś ważna nie tylko dla siebie,
Lecz dla innych również.
Czyny,które przekazały,że:
Innym na moim szczęściu zależy 
I  nie zostawią mnie nigdy samej .

Te życie zawdzięczam tobie Boże.
Nie chcę zapominać o zmarłych,lecz o nich pamiętać.
Nawet jeśli przez to cierpię.
Wspomnienia bolą,ale dzięki nim lepiej jest żyć.

Uczę się przetrwać i wierzę,że spotkam ich w innym świecie
Tam ich odnajdę wszystkich,choć pozostaną inni na ziemi.
Inni na których mi zależy i nie chcę ich stracić.
Nie odbieraj mi i moim bliskim życia Boże.
I zostaw wspomnienia,to nam pomoże wytrwać.

Niepewność

Księżyc na niebie świeci.
A jestem pełna myśli,że go stracę,
Że odejdzie i go więcej nie zobaczę.
Słońce zgasło,a ja płonę.

Płonę cała,ta niepewność rozgrzewa moje ciało.
Złość i miłość rozpala moje serce,
Tak jak ogień kamień.
Właśnie tak mocno bije moje serce,kiedy on jest obok.

Jego serce bije tak nierównomiernie,
Tak niepewnie, jakby nie wiedział co do mnie czuję.
Może nie wie jak to wyrazić.
Jak to dobrać w słowa bym wiedziała,że to prawdziwa miłość.

Miłość prawdziwa jest wtedy ,kiedy obojgu ludziom na sobie zależy,że:
Pójdą za sobą w ogień,
Poświecą duszę dla dobra tej drugiej osoby,
Oddadzą wszystko by ta osoba mogła odnaleźć szczęście.

Ta myśl,że go stracę prowokuję mnie do walki o:
Tą miłość,której szukałam tak długo,
O szczęście,które odnalazłam nie dawno,
O ten spokój duszy i o to by być z nim na zawsze.

Na zawsze,na całe dni,miesiące i lata.
Chcę to czuć,tą jego miłość cały czas,
Całą wieczność,do ostatku moich sił.

Boże pozwól mi choć raz żyć tak jak teraz.
Tak w dostatku tych uczuć i spokoju myśli.
Pozwól,a odwrócę wszystko co do tej pory złego uczyniłam.

Rozbitek

na kształt człowieka
wypełniam przestrzeń
w zgliszczach uczuć
moje cmentarzysko
non omnis moriar,
przyjaciele

z tej kakofonii oddechów
z sercem na bezdechu
wyruszam w rejs
trans-horyzontalny
po morzach
przemilczanych słów

niegdyś
jeśli zatrzymam się
w przylądku marnej nadziei
głucha samotność
przywita mnie skinieniem
lecz nie odnajdę tam Ciebie
tylko dryfujący czas
w butelce
na tafli chwil utracony