Odchodzenie

Ułóż mnie w pudełku jak kukłę drewnianą

i przykryj kocem, koniecznie błękitnym.

Rozsyp włosy na twardej poduszce,

a palce krwią zamaluj z prześcieradła.

Chodź. Przecież serce już i tak

nie bije.

Ułóż mnie w pudełku delikatnie

niczym dziecko do snu lalki układa.

Na końcu zamknij, lecz zanim zamkniesz

wykrzycz, że warto było mnie kochać.

Chodź. Przecież płucami już i tak

nie oddycham.

Ułóż mnie w pudełku czarnym i bez dna,

tak jak piekło mnie w nim układa.

Nie poczuję nic, gdy spadając z piekła

uderzę duszą o lodowiec.

Chodź, zanim ćma usiądzie

na ustach.

Canard

 

Jeszcze.

Jeszcze strach.

Pamiętam ślad wewnątrz skóry.

W podbrzuszu pulsowała krew

i to nie życie przesuwało się po twarzy.

Strach.

Pańskie ręce okłamały moje ciało.

I obracało się po mnie, we mnie

trzydziestosześcioipółstopniowe piekło.

Wstręt.

Małe dziewczynki się nie skarżą.

Niewystarczająco dużo w nich słabości,

by zemstą skazać życie na nieżycie.

Bez żalu wydam plon.

Canard

cię nie ma

Pozwoliłam Ci zgasić papierosa w moich ustach.

I wygryźć ból na mojej twarzy.

Pozwoliłam Ci dotknąć swojego życia.

I chwytać za dłoń, patrzeć w oczy.

Wiesz, że nikomu nie wolno

patrzeć

w moje

oczy?

Zapaliłeś mnie w swoich ustach.

Uwięziłeś w swoich dłoniach.

Zakląłeś w oszukanym zapachu.

Ścisnąłeś drzwiami pożądania.

Nie patrzyłam jak pociąg odjeżdżał.

Zostawiłeś mi w garści kolorowy sznur symboli

i ciszę, w której tak

głośno

Cię

nie ma.

Canard

 

Mięso.

Stra - co - ny! Stra - co - na! Stra - co - no!

Wolność na szubienicy nienawiści.

Miłość na szubienicy ciemności.

Szacunek na szubienicy wygody.

Krew! Ból! U - pod - le - nie!

Zamknięte za drzwiami nieświadomości.

Spętane kajdanami ignorancji.

Upchnięte w żelaznych celach bezmyślności.

S-t-r-a-c-h! Strach!

Słabnący płacz, co wszędzie woła o pomoc.

Dziś tak samo bezradny jak wczoraj.

'Pomóż mi, pomóż mi, pomóż'.

Nie bądź głupi!

Nie jedz śmierci!

Nie karm się cierpieniem.

Canard

 

Jak Ja

Otworzyłam oczy i ściany przestały być kolorowe.

Malowałam kwiaty na podłodze,więc związali mi ręce.

Przymocowali do łóżka, jak więźnia – jak mordercę.

Zamknęli za kratami białych, drewnianych drzwi.

Patrzę, pozwalają mi patrzeć i poruszać ustami.

Plastikowa torebka wisi nade mną– kap, kap.

Niewinność bezradności, bezsilna niemoc ruchu.

Przywiązana! Przyklejona!Zaklejona!

Boję się krzyczeć – nie wolno mi.

Nie pozwalają krzyczeć, nie pozwalają się bać.

Dostaję miligramy otępiałego szczęścia.

Zostawiają demony w duszy, tylko w ciele ich jakby mniej.

Zastanawiam się, ilu jest takich jak ja za innymi drzwiami.

Czy dostają sztuczne szczęście – jak ja?

Czy zakazano im strachu – jak mi?

Czy zamazano w nich marzenia – jak we mnie?

Ilu jest takich jak ja za innymi drzwiami?

W pustych pokojach bez luster.

W zimnych pokojach z jednym łóżkiem.

W cichych pokojach z białą pościelą.

Za ścianą.

Nad sufitem.

Pod podłogą.

Canard