współczesny patriotyzm

Patriotyzm wyginął, przejęła go moda

Poprawność polityczna na topie, własne zdanie kona

Polskość dla wielu to hańba, dla wielu to wstyd

Czy to, co zrobił dziad nie znaczy tu nic.

O co on walczył, na co zmieniał dzieje?

Teraz dzieciak w szkole z historii się śmieje.

Kamie na szaniec rzucane w Powstaniu Warszawskim

Dla wielu nas młodych znaczą nie więcej niż chwasty.

Rym może jest słaby, nie o to tu chodzi.

Ważne by historii Polski uczyli się młodzi.

Lata upokorzeń w tak nierównej walce

Nic dla nas nie znaczą po tak krótkim czasie.

Liczy się zabawa, alkohol i dragi

                                                 Młodych nie obchodzi, kim był taki Stalin.

Czas w końcu to zmienić i młodym pokazać

Co znaczyła Polska i co mogła zdziałać. 

Może to nie wiersz tylko rymowanka, do tego niedokończona bo  uważam, że coś muszę tu dodać. Uważam jednak, że temat wart poruszenia w poezji.

...

Gdy się budzę rano jesteś ze mną

Cały dzień czuję Twoją obecność

Zasypiam otulony Twoim ciepłem

Ale nie ma Cię przy mnie

Jesteś tylko w moich myślach

We wszystkim, co mnie otacza

W słowach, gestach, ruchach.

Czy ja się zakochałem?

To jest Armagedon. Świat za oknem płonie

W miejskiej znieczulicy samotna dusza tonie

Samotna bezradna, atakowana nienawiścią

Jak ma się obronić, gdy los jej zabrał wszystko

Na ręce nastolatki świat kładzie kartkę czarną

Czym może ją zapisać? I czego może pragnąć?

W jej myślach śmierć, niczym róża

Otula swoimi płatkami , daje ukojenie

Tylko kolce kłują, ale to nie śmierć

To ostatnie okruchy życia.

W porywach wiatru, w szeleście liści
 Serce złamane ostatnie myśli
 Serce chce życia umysł chce śmierci
 Czas samobójców dyskretnie nęci. 
Pora jesienna za oknem zlewa, 
Serca złamane, cicho pieśń śpiewa. 
Pieśń smutną bardzo, ale prawdziwą.
 O tej miłości, co była siłą.
 Siłą jedyną siłą ostatnią 
Gdy jej zabrakło czas zgasić światło…

W plątaninie kłamstw

W walce pozorów w plątaninie kłamstw

Zatraciłeś bliskich teraz jesteś sam

Zimny deszcz nie gasi, kiedy umysł płonie

Kolejny raz upadasz, ból rozrywa skronie

W głębi spękanego serca wiesz, że czas wstać

Wszystko gra pozorów, nie przestaniesz grać.

Los potrafi dobić, zniszczyć chęć istnienia

Lecz jest jak kobieta i stale się zmienia

Raz da dobre karty raz uderzy z pięści

Ty z nim wciąż igrałeś i się w końcu zemścił.

...

Pędzi by mnie przywitać, gdy wstanę rano,

Otula w długie zimowe wieczory,

Jest ze mną nawet wtedy, gdy wszyscy już odejdą.

Śpiewa mi do snu różne piosenki

Nie pyta o nic, nie oskarża, nie ocenia

Patrząc z boku można by rzec, że to przyjaciółka,

Lecz to tylko Samotność.

Mój Epikureizm

Czynić czy umierać oto jest pytanie

Gdy nic nie robimy, czym życie się stanie?

Czy kiedy jest szansa warto jest ją chwytać?

Czy przez całe życie wyzwań wciąż unikać?

Czymże są wyzwania jak nie naszym lękiem,

Czy je podejmując przerwiemy udrękę?

Czy żyjąc dla jutra i żyjąc dla wczoraj

nie zgubimy chwili, gdy jest nasza pora?

Życie to jest chwila i nią warto żyć

Nie ma czasu na to by z przeszłością się bić

Przyszłość jest niepewna może zmienić się

Wszystko, co się stanie teraz dzieje się.

„Chwytaj dzień, bo przecież nikt się nie dowie,

jaką nam przyszłość zgotują bogowie”

To zdanie jest mądre i ma głęboki sens

Bo teraz trwa chwila która wszystkim jest.