Kamieniołom Łemków

Błękitna róża na białym tle

Przyzywa mnie, przyzywa mnie

Laska w dłoń i w przód wyruszyć

Dziejami się wzruszyć, znów się wzruszyć.

Błękitna róża na białym tle

Zachęca mnie, zachęca mnie

Porzucić szlak i wejść w zielony las

Najwyższy czas, już najwyższy czas

Błękitna róża na białym tle

Pogania mnie, pogania mnie

Do pełnego wiary przemyślenia

I westchnienia, i żalu westchnienia

Błękitna róża na białym tle

Wciąż woła mnie, wciąż woła mnie

Z ziemi, na którą lasu upadło serce

W poniewierce, na zawsze w poniewierce.

Błękitna róża na białym tle

Czaruje mnie, czaruje mnie

Wrócę by usiąść na starym mchu

Bo brak mi tchu, brak leśnego tchu.

kukurydza

 

Odchodzenie

Ułóż mnie w pudełku jak kukłę drewnianą

i przykryj kocem, koniecznie błękitnym.

Rozsyp włosy na twardej poduszce,

a palce krwią zamaluj z prześcieradła.

Chodź. Przecież serce już i tak

nie bije.

Ułóż mnie w pudełku delikatnie

niczym dziecko do snu lalki układa.

Na końcu zamknij, lecz zanim zamkniesz

wykrzycz, że warto było mnie kochać.

Chodź. Przecież płucami już i tak

nie oddycham.

Ułóż mnie w pudełku czarnym i bez dna,

tak jak piekło mnie w nim układa.

Nie poczuję nic, gdy spadając z piekła

uderzę duszą o lodowiec.

Chodź, zanim ćma usiądzie

na ustach.

Canard