'czerwiec

palce z wargami splecione w długie warkocze,

uciskając sentymenty całowały próg drewniany.

gdy usta krwią przebrzmiały, jak dzwony

niedzielne, echo myśli niosło,

a bose stopy biegły, kąsane przez żuki

i niedorzeczności. niedomkniętych drzwi

skrzypnięcia, gdy tlen ulatywał w gąszcz

zielonej trawy.

aleksandra.

* * * (woń spalonych snów)

 Szachowe figury odwróconych toposów

Bohater- potworem, potwór- bohaterem

Po ulicach tak miłych, woń spalonych snów

Chór piewców życia wśród głębokiej ciemności

Oddziela pragnienia, do bydlęcych pcha

Wagonów; Ekspresu Przepaści i Kryzysu

Po brukowych chodnikach potłuczone butelki

Ukulane wolnością młodych, straconych lat

Pełne krystalicznych łez

Mocniejszych niż stal, lecz nad lód zimniejszych

Echem niesie bohaterstwa

Wspomnienie o wczorajszym dziś

Warszawa nie ta sama

Struga figury drewnianych ludzi wciąż

Brodaty dziadek los

Przy kominku zwyczajnie zwęglonych ciał

Rośnie niemych lalek stos

Nierozpoznany

 

wczoraj

z urojoną tęsknotą zaglądałam w okna. dobrze było

stać z przymkniętymi powiekami,

gdy deszcz pieścił chodniki, ludzkim oddechem

witał szarości. za bardzo

baliśmy się uchylić myśli, aby podziękować

za blachę kęsów niedzisiejszych.

woń ciał otulała dachy, a my

czuliśmy jak wątpliwości gniją z nami

w kątach ulic. wierzę-

nie wierzę, a łzami dzieci karmię.

uśmiech jest wygodny, gdy życie

w za małych butach chodzi, skomląc

jesienne historie

aleksandra.

 

Hutena

poznałam ją kiedy malowała

ciało czerwonym długopisem

wypełniła już chude uda

i papierowe nadgarstki

stałam obok

tusz pociekł nawet po policzku

choć tu czerwień nie był karminowa

ułożyła narządy pod kątem 90 stopi

od nylonowej podłogi

zgasiłam światło

przyszła przezroczysta pani

chwyciła za spróchniałe kajdanki

zmyli z niej plamy wodą

z roztopionego śniegu

nie chciałam im pozwolić

zostawili blizny krzyczące

nienawistnie ślepym spojrzeniem

zostaw! zostaw!

upoważnij mnie do śmierci!

nie pomogli jej odejść

Canard

 

oszukani losem

zastygnięte twarze zlewają się w

bure chodniki, jak koty

głodować będą

raz jeszcze.

ręce żałośnie wyciągną z obskurnych

ścian małych lokali, jak gdyby

wyjść chcieli i czas oszukać.

zamiotą tylko

przed drzwiami i spluną.

pare lat wystarczy, by zachłysnąć się

bezradnością.

aleksandra.