wczoraj

z urojoną tęsknotą zaglądałam w okna. dobrze było

stać z przymkniętymi powiekami,

gdy deszcz pieścił chodniki, ludzkim oddechem

witał szarości. za bardzo

baliśmy się uchylić myśli, aby podziękować

za blachę kęsów niedzisiejszych.

woń ciał otulała dachy, a my

czuliśmy jak wątpliwości gniją z nami

w kątach ulic. wierzę-

nie wierzę, a łzami dzieci karmię.

uśmiech jest wygodny, gdy życie

w za małych butach chodzi, skomląc

jesienne historie

aleksandra.