2586 kroków*

krok za krokiem
ciemność dech zapiera
puste twarze bielą straszą
nie broń swe winności starej
poplamionym szlakiem dąży
nie gań stałych słów!
zamknij spustoszały smród!
a dłonią przesuwasz...
jedną stopą suniesz...
nie łudź się szarym spojrzeniem jego
bezwarunkową siłą miażdży



*tytuł książki A. Pilipiuka "2586 kroków"

Nienasycenie

Asfalt pachnie słońcem

Szeroko patrzącym wzrokiem

Omijam faktury pobudzające do życia

Zakazali mi oddychać

Objętość płuc zmniejszyła się do minimum

Ręce pozbawione duszy

Związane z ziemią w którą zabronili się wtulić

Zapachy mieszają się

W kwaśny smak nienasycenia

 __________________

Znowu zimno i ponuro. Ale przynajmniej "Przestrzeń Literacka" zakończona sukcesem. Wiersz sprzed kilku tygodni, zainspirowany przejażdżką rowerem w ciepłe popołudnie.

Reinkarnacja

popółnocna pora już
najwyższa
rozkneblować stęchłe usta
suche słowa
słone szepty
spierzchły się w kolebce nocy

seria myśli strzela celnie
w rozwodniony odmęt ciszy
namacalnie
na bezdechu czuję
każdy kant jej
wypukło-wklęsły

zbudowałam sobie pokój
na ruchomych piaskach
samotności
tu żadne kraty
nie trzymają tak mocno
jak spustoszały umysł

jeśli wierzyć w reinkarnację
umarłe noce i poranki
będą początkiem nowych
będą zaczynem kolejnych bezgłośnych uderzeń
na horyzoncie serca

Serce (2)

Jest tam

Drobne przerażone 

Skryte pod twardą skorupą

Skorupą chroniącą go przed wszechobecnym złem

Posiada za to ogromną moc

Moc zdolną przenosić góry

Moc zdolną zmusić do działania w skrajnie beznadziejnej sytuacji

Moc, z którą nic nie może się równać

Tą mocą jest miłość

Deszcz

przewrotnie szaro zrobiło się za oknem
gdy w końcu spadł z nieba pierwszy deszcz majowy
niczym łzy niebiańskie tęczę za sobą pociągnął
i spłynął zielenią po bezbarwnych szybach

zmył z nich duchotę i ciepły pył słońca
zakwitł na kwiatach kolorem nadziei
ożywił spalone słońcem pustynie z betonu
a z ludzi wydusił westchnienie rozkoszy

na rozgrzanych asfaltach przestali się rozpływać
pędząc przed siebie nie wiadomo dokąd
słońce dla nich przygrzewa zbyt mocno
drzewa są zbyt zielone, kwiaty zbytnio pachną

ukryci w szklanych klatkach i bunkrach z żelbetonu
nie zwracamy uwagi na wołanie natury
zamknięci jesteśmy we własnych dążeniach
i nie dociera do nas cichy szept aniołów

bolesna egzystencja

myślę że nie wiem
i się nie mylę
bo do poznania
świata między
piekłem a niebem
potrzeba wyższej świadomości
osiągalnej dla ludzkości
lecz
wrażenie istnienia
stanów umysłu
przechodzi w formę
komicznego tragizmu