Lazur

Dziś budynki są pełne smutku.

Płaczą jak oczy pokryte lazurem,

A ulice biegną szybciej,

A wiatr nie wieje w ogóle.

Deszcz miał padać, a krople

Zatrzymały się na sekundę.

Nim spotkały się z ziemią na dobre

Zaczęła płakać jak wzrok.

Mijając tundrę i stepy myśli,

Pustynie kryształów złotych,

Bezludne wyspy

Zwiedziłem ziemie całą ponownie

Oceany – oczy lazurowe,

Góry to dotyk absolutu.

Konkret w nim ginie jak człowiek

Z chęcią, ze strachem, bez bólu.

Liście nie spadają z drzew.

Igły tracą ostrza.

Światło zabiera śpiew.

Ziemia obracać się kończy.

Ja zwiedzam ziemię ponownie.

Ja obracam się wokół,

Szukając lazurowych szyb w oknie

Z widokiem na świat.