Nigdy nie powstała

Szary świt znów wstaje znad dachów

Ponuro patrzy człowiek spode łba

Przez ciężkie chmury z trudem przebija słońce

Umarło szczęście, zginęło życie,

A ludzkość pogrążyła się w chaosie.

A pod stosem zużytych butelek

Zapomniany w reklamowych ofertach

Przykryty starymi butami

Grób bez pomnika bez napisu

Wszystkie zatarte ślady po naszej

Cywilizacji miłości.

Ludzkość przed telewizorem zafascynowana

Tanimi ofertami, zasypana reklamami bezmyślności

Zasypia z piwem i frytkami z pustą głową

Beznamiętnym uśmieszkiem, co miał być cyniczny.

A w drugim pokoju człowiek wyje z samotności

Obgryzając paznokcie stuka w zimne klawisze

Ustawione rządkiem przed pośrednikiem przyjaciół.

A zimny obiad stoi w zlewie

Pokryty zapomnianym szczęściem

Przypominając o tym, co nieważne:

O wierze, miłości, zrozumieniu.

Prawdzie odstawionej do kąta.

Tym, co miało być

A nie jest.

Nikt nie pochyli się nad grobem.

Kwiaty dawno straciły świeżość.

I tylko nieliczni pamiętają,

Odwiedzając w pamięć grób

Cywilizacji miłości, co

Nigdy się nie urodziła.

kukurydza