nasze własne bagno

Mówią - brniemy w bagnie po ramion skraj -

łatwiej wyjechać, zostawić brudne tereny

dla schludnych miast, choćby za morzem kraj,

byleby nie tu, choć wrócą by wysuszyć ziemię

i ten odór zgnilizny panuje smrodem, łase hieny.

Niewielu kroczy po mokradle, nie dbają o siebie

idą choć muł tłumi siłę ramion i spowalnia nogi,

upadają, wstają pewniejsi jakby wizytowali w niebie,

nienawiść spala mgłę by mogli dostrzec serca nieme

na stołku ponad tym syfem, wygodnie - to nasze zapomogi.

Nie pytali, wzięli łudząc słodyczą podziału z każdym

i mimo, że znamy historię, widzimy kłamstwa, truciznę

jaka spływa z ich ust gdy mówią, co mięśnie miażdży

wciąga w ruchome piaski młodych ich własna naiwność

idziemy dla nich, idziemy niosąc rodzinę poza zgniliznę.

Widać czubki naszych głów, reszta pracuje o każden metr

oni siedzą wygodnie, pewnie podpalą nas u gładkich stóp,

zbyt mało nas, choć dobra nie brak u ludzi papieru stert

jak czasu, który przekleństwem jest i wnika w słabą kość

zatrzęsie nami, jeśli nie pójdziemy razem zgnieść ich trup.

Nienawiść do tych samych postaci zieje z oczu,

może te opary wzmagają żądzę swą odrazą

zbyt wielu z nas dba o własną wyspę, stoją w moczu

mówią - różnicy nie ma - spuszczają głowę 

jak chcą hieny, które śmiechem smagają jak zarazą.

Nie robią nic - bezruch nadzieją - działanie męką

boją się zmąconej wody, która może wyżej sięgnąć,

więcej zabrać na dno, pod tony kradzione lepką ręką,

widzą nieszczęścia wokoło, oni krzyczą niemym słowem

tak cierpią dobrzy wśród dobrych jak okiem sięgnąć.

Może pójdą naszym śladem - jest o wiele łatwiej,

cienką ścieżkę wyczują nogi, lecz rozsądek nie ufa,

liczy powodzenie choć nie widzi przodu - krzyknie hej

zdziwienie, brak odpowiedzi ciekawość ze snu budzi

powoli idzie przetrze drogę dla innych, krzyku nie słucha.

Idzie po bogactwa jakie skrywa ziemia i bagna,

nim to wszystko wywiozą za granicę każda hiena

na własnym grzbiecie, schwytane czyszczą gnat

sobie nawzajem - chciwe pomioty - bawią się w ludzi

nim mają czas i głowę po za zasięgiem naszego ramienia...