Wędrowiec

znałeś każdy zakamarek słońca

spijałeś wodę ze źródła ust

drepcząc ścieżki nietracące oddechu

zagnieżdżałeś się w mózgu

jak ptak co na wiosnę wije swe gniazdo

wykrzesałeś ogień

wzbijający się krzykiem w czarne niebo nocy

schodziłeś w niebezpieczne kaniony

dygocząc podnieceniem

i namiętnie śpiewałeś pieśni

których już nie pamiętasz

Tonąc

ta cisza mnie zabija
niewiedza doprowadza do szaleństwa
telefon milczy - myśli krzyczą
wewnątrz mnie miliony głosów
drzemie we mnie tysiąc złudzeń
pragnę wierzyć we własne słowa
łapczywie chwytam się nadziei
niczym tonący sięgam po każde wyjaśnienie
to nie koniec - to nie może się tak skończyć
wiem że kłamstwo nie da ukojenia
umysł podpowiada prawdę
serce nie chce wierzyć
miliardy myśli
miliardy dręczących myśli
musi być jakieś wyjaśnienie!

wolałabym nienawiść od tego milczenia

Zdrada

Wbił w me plecy struty nóż, 

Ostry niczym kolce róż.

Przyjaciel podąża za mną dziarskim krokiem, 

Mijają dni, tygodnie, rok za rokiem...

Zaufanie, co oznaczało?

Chaos w głowie, informacji wciąż za mało...

Brak wiary.. przed oczami mrok...

Lepszy od zdrady jest na dno skok...

Chciałam umrzeć, lecz nie tak...

Moje serce rozsypało się w drobny mak....

Siedem grzechów głównych

Widziałem ludzi bez granic,
Ich wielkość odmierzał wiatr.
Pragnęli swymi ustami,
Przeżywać cały ten świat.

Widziałem ludzi na szczycie,
Ich nosy sięgały chmur.
Patrzyli na ludzi z góry,
Choć w oku gościła sól.

Widziałem ludzi bogatych,
Ich wnętrze wypełniał skarb.
Rękami chłonęli życie,
By nocą chować w nich twarz.

Widziałem ludzi wyspanych,
Ich głosy zapomniał dzień.
W zamkniętych oczach skąpani,
Popadli w odwieczny sen.

Widziałem ludzi spełnionych,
Ich duma była ze szkła.
Pragnęli plamić swe ciało,
Choć rozkosz to tylko mgła.

Widziałem ludzi wzburzonych,
Ich serca zamroził lód.
Poczują radość w powietrzu,
Gdy wnętrze roztopi wschód.

Widziałem człowieka w sobie,
Choć nie był z tej samej krwi.
Dziś wiem, ze ślepym jest każdy,
Kto w lustrze zatapia sny.

Początek pisania na wspak

Chciałem napisać wiersz

mój wiersz na wspak

lecz pewien złośliwy gad

zjadł je bo miał na nie smak

a wraz ze smakiem smoczy apetyt

tak więc ten złośliwy gad

co zjadł me rymy na wspak

pisać mi karze by usmażyć je w razie

głodu swego gadziego

by tu romantyzmu trochę dodać

raz sobie szpaczek co sikał na krzaczek

zakochał się w gadzie co rymy me smażył

i tak powstały córki i synowie

poetyzmu wspak pisanego

Dzisiaj

I oto czasy nastały

gdzie prawda kłamstwem się ubrała

a kłamstwo formę prawdy przybrało

gdzie zniewolenie wolnością nazwano

a prawo narzędziem świń się stało.

A my tu się znajdujemy, jakby zakryci

cieniem niewidocznego

i tak życie nasze pustką napełnione.

Życie pod śmiercią ukryte

lecz to Im nie wystarczało

bo tak odrzucając co dane

życie ze śmiercią

kazirodcze potomstwo wydało

i tak niby żywe lecz martwe

ciało zdrowe lecz duch martwy.

Świat słowem stworzony

światłością przykryty,

pięknem przybrany,

słowem umyty, człowiekiem ubrany

w ruchomych piaskach gniewu i zazdrości

tonie, umyka, znika i rozpływa się w oczach.

W ciemności pogrążony grzęźnie dalej

ludzie władcami nicości się ogłaszają

w ciemności okulary ciemne zakładając

666

666 razy zabijany
ani razu nie odratowany
66 razy torturowany
ani razu nie splądrowany

666 razy gwałcony
ani razu nie rozdziewiczony
666 razy dźgany
ani razu nie zatamowany

szatan chowa
szatan kryje
chciwym sercem
w piekle gnije

666 razy podniecony
i za każdym razem zaspokojony
666 razy najedzony
i za każdym razem spłodzony

666 razy obudzony
i za każdym razem obnażony
666 razy zadowolony
i za każdym razem zmoczony

wszystko już stracone
bo trzymasz się
ciągle przy dole

pozdrowienia z ziemskiego raju

dowiedział się Anioł o stworzenia cudzie
zapragnął więc zobaczyć jak żyją ludzie
wychylił się ciekawy ze swego obłoku
usmolił skrzydła w śródmiejskim smogu
a przez chmurę dymu nic nie zobaczył
i rzekł: "Bóg zażartować sobie ze mnie raczył"

wiersze

co to znaczy kiedy
nie ma imienia
co to znaczy kiedy
coś jest ale nie istnieje

nie miałam piór
przesadziłam swój zbiór
jeden wiersz jednym życiem
lecz już dawno skończone
nie odkryte lecz skończone

co to znaczy pisać
nie posiada tchnienia
co to znaczy pisać
przeliterowany jak uzmysłowiony